آخرین مطالب
امکانات وب
وقتی زمان میگذره،وقتی همه ما شامل عبور زمان هستیم، خیلی از بیزاری ها و احساساتی که سر منشا کینه و نفرت دارد، جای خودش را به نوعی از غم خواری ها خواهد داد! غم خواری هایی که ناشی از نوعی دلسوزیه. دلسوزی برای ادم یا ادمهایی که به مدت طولانی و عمیقی زجر کشده اند .آدمهایی که تنهایی و مرگ درونی انها را ما شاهد بودیم و یا هستیم در حالی که گاهی نمی خواهیم ببینیم! راستش ما یا بهتره گفته بشه کلا ادمیزاد در جاهایی فقط خودش را میبینه و فقط انچه که باعث ازار و اذیت خودش شده را میبینه در حالی که به این فکر نمیکنیم همه ادمهای زجر کشیده ای که دور ما هستند هم دلیلی برای این زجر هایشان دارند.....خیلی از ادمهای دور و اطراف ما به ما زخم میزنند....باعث درد و رنج های ما میشوند و حتی در مسیرهایی گام بر می دارند که به سمت نابودی یا فلاکت ما هست....ولی اگه درست ببینیم متوجه میشویم انها هم دردمند هستند!!.....اینی که الان شدند چیزیه که بخش وسعی از ان دست خودشان نبوده و اراده ای هم برایش نداشتند....و این خیلی تلخه وقتی میبینی و باور میکنی کسی یا کسانی که به تو زخم می زنند خود شاید دردمند تر از تو هستند!!
هرچی از عمرم میگذره.....هرچی بیشتر جلو میروم بیشتر و بیشتر به این نکته پی میبرم که این غم زدگی ها از هیچ گونه نقص ذاتی ناشی نمیشه!.....هیچ کسی به صورت طبیعی و در ذات و سرشت خودش نقصی نداره ،ولی به مرور زمان همه ما دچار نقص شدیم! چرا؟انسان و ادمی شاید تنها موجود روی کره زمین هست که هرگز نتونسته با افزایش سن به وظایفش درست تر عمل کنه!! بلکه برعکس هرچی بزرگتر میشود و سنش بیشتر میشود از ذات و سرشت پاک خودش فاصله می گیره و از انچه خدا بعنوان وظیفه برایش محول کرده دور میشود! واقعا شک میکنم به اینکه انسان اشرف مخلوقاته ؟! هر موجودی را که نگاه میکنیم واقعا همانگونه که خدا برایش اراده کرده ، به درستی انجام میده و هرگز در بند این نیست دیگران بااو چه کردند.....تو هرگز هیچ آهویی رو نمبینی که با این همه شکار شدن و کشته شدن به حیوان دیگه ای حمله کنه! چون واقعا در سرشتش این نیست .....ولی انسان تنها حیوانیه که هرگز به وظیفه اش درست عمل نکرده مگردر دوران کودکی!
انسان به خاطر وفور استعداد ها و قدرت فکری که با هم هرگز مطابقت ندارند! هم زجر میکشه و هم به دیگران زجر میده! انسان ها نابغه زجر کشیدن و زجر دادن هستند! و این همون تعبیر زیبای نیچه بزرگ هست که میگه: با نبوغ غریبی در درون ادمی استعداد نامحدودی و هراس انگیزی برای پذیرش درد دارد! ادمها چه ارادی بخواهند، چه غیر ارادی، یک چیزی در درونشان هست که هرچه سن آنها بالا تر میرود و از پاکی کودکی فاصله میگیرند بیشتر نمود پیدا میکند و اون خوار شمردن دنیا نیست...خوار شمردن جنسیت ادمیه! ......ما ادمها وقتی بزرگ میشویم و صاحب فرزند میشویم ، گلهای پاک و زیبا رو نابود میکنیم! چطور؟
فکر میکنیم فداکاریم و خیلی سختگیرانه و با دروغی پارسا گونه اساس تعلیمات انها را میگزاریم روی درهم کوبیدن اراده و سنگ بنای شخصیت و هویت شخصیتی انها! به خاطر سرسختی ...غرور بیش از حد و کوشش برای توفیق های دروغین، تخم تنفر از خود یا دیگران را در ذهن و جان آنها میکاریم! انهارو جنگجو و مبارزه طلبانی بار می آوریم که باید برای زنده بودن و موفقیت هم نوع های خودشان را یکی بعد دیگری از پیش رو بردارند! ما معصومیت کودکان رو نابود میکنیم! همونطور که معصومیت ماها رو نابود کردند! و این تکرار ابدیه!
ما همه........همه ما.......همینیم......بین بهترین ما تا بدترین ما به تار مویی فاصله نیست.به وجدانمان که رجوع میکنیم شاید ببینیم ممکنه کور سویی از عشق باقی باشه....عشق به درستکاری!
زندگی های زناشویی ما چرا دچار بحران میشه؟! چون معصومیت های کودکی مارو گرفتند! چون همسران خود را بعنوان یک انسانی نمیبینیم که او هم غمزده و درد منده.....اونو کسی میبینیم که فقط باید غمزدگی مارو درک کنه! و او هم همینه.....هرگز تو را غمزده ای نمیبینه که دردمنده....بلکه تو رو کسی میدونه که باعث دردهاش شده! .....هرگز نمیتونیم بفهمیم هیچکدوم ما برای هم درد نبودیم.......فقط بهانه ای شدیم برای اینکه از خودمان فرار کنیم.......از اشتباهات خودمان و برای این بهانه چه کسی بهتر از کسی که وارد زندگی ما شده و میشود همه کاستی ها و اشتباهات را به گردن او انداخت؟!
به نظرم راه گریز یک چیزه.......فقط یه چیز.......انسان باید از رنج کشیدن به خویش بباله! همه این رنج ها باید یاداور مرتبت والای ما باشه....چون حق ماست!
هرچی از عمرم میگذره.....هرچی بیشتر جلو میروم بیشتر و بیشتر به این نکته پی میبرم که این غم زدگی ها از هیچ گونه نقص ذاتی ناشی نمیشه!.....هیچ کسی به صورت طبیعی و در ذات و سرشت خودش نقصی نداره ،ولی به مرور زمان همه ما دچار نقص شدیم! چرا؟انسان و ادمی شاید تنها موجود روی کره زمین هست که هرگز نتونسته با افزایش سن به وظایفش درست تر عمل کنه!! بلکه برعکس هرچی بزرگتر میشود و سنش بیشتر میشود از ذات و سرشت پاک خودش فاصله می گیره و از انچه خدا بعنوان وظیفه برایش محول کرده دور میشود! واقعا شک میکنم به اینکه انسان اشرف مخلوقاته ؟! هر موجودی را که نگاه میکنیم واقعا همانگونه که خدا برایش اراده کرده ، به درستی انجام میده و هرگز در بند این نیست دیگران بااو چه کردند.....تو هرگز هیچ آهویی رو نمبینی که با این همه شکار شدن و کشته شدن به حیوان دیگه ای حمله کنه! چون واقعا در سرشتش این نیست .....ولی انسان تنها حیوانیه که هرگز به وظیفه اش درست عمل نکرده مگردر دوران کودکی!
انسان به خاطر وفور استعداد ها و قدرت فکری که با هم هرگز مطابقت ندارند! هم زجر میکشه و هم به دیگران زجر میده! انسان ها نابغه زجر کشیدن و زجر دادن هستند! و این همون تعبیر زیبای نیچه بزرگ هست که میگه: با نبوغ غریبی در درون ادمی استعداد نامحدودی و هراس انگیزی برای پذیرش درد دارد! ادمها چه ارادی بخواهند، چه غیر ارادی، یک چیزی در درونشان هست که هرچه سن آنها بالا تر میرود و از پاکی کودکی فاصله میگیرند بیشتر نمود پیدا میکند و اون خوار شمردن دنیا نیست...خوار شمردن جنسیت ادمیه! ......ما ادمها وقتی بزرگ میشویم و صاحب فرزند میشویم ، گلهای پاک و زیبا رو نابود میکنیم! چطور؟
فکر میکنیم فداکاریم و خیلی سختگیرانه و با دروغی پارسا گونه اساس تعلیمات انها را میگزاریم روی درهم کوبیدن اراده و سنگ بنای شخصیت و هویت شخصیتی انها! به خاطر سرسختی ...غرور بیش از حد و کوشش برای توفیق های دروغین، تخم تنفر از خود یا دیگران را در ذهن و جان آنها میکاریم! انهارو جنگجو و مبارزه طلبانی بار می آوریم که باید برای زنده بودن و موفقیت هم نوع های خودشان را یکی بعد دیگری از پیش رو بردارند! ما معصومیت کودکان رو نابود میکنیم! همونطور که معصومیت ماها رو نابود کردند! و این تکرار ابدیه!
ما همه........همه ما.......همینیم......بین بهترین ما تا بدترین ما به تار مویی فاصله نیست.به وجدانمان که رجوع میکنیم شاید ببینیم ممکنه کور سویی از عشق باقی باشه....عشق به درستکاری!
زندگی های زناشویی ما چرا دچار بحران میشه؟! چون معصومیت های کودکی مارو گرفتند! چون همسران خود را بعنوان یک انسانی نمیبینیم که او هم غمزده و درد منده.....اونو کسی میبینیم که فقط باید غمزدگی مارو درک کنه! و او هم همینه.....هرگز تو را غمزده ای نمیبینه که دردمنده....بلکه تو رو کسی میدونه که باعث دردهاش شده! .....هرگز نمیتونیم بفهمیم هیچکدوم ما برای هم درد نبودیم.......فقط بهانه ای شدیم برای اینکه از خودمان فرار کنیم.......از اشتباهات خودمان و برای این بهانه چه کسی بهتر از کسی که وارد زندگی ما شده و میشود همه کاستی ها و اشتباهات را به گردن او انداخت؟!
به نظرم راه گریز یک چیزه.......فقط یه چیز.......انسان باید از رنج کشیدن به خویش بباله! همه این رنج ها باید یاداور مرتبت والای ما باشه....چون حق ماست!
فقط به یه چیز ایمان دارم: هرکسی با من مخالفه نه ادم احمقیه...نه ادم خلافکاریه....نه دشمن منه و نه یهک موجود کثیف....درست به همین دلیل هرکسی موافق منه هم لزوما ادم درستکار و شریفی نیست!.......فقط میدانم هیچ ادمی برتری انسانیتی به انسان دیگری نداره همانطور که هیچ کسی نازلتر از دیگری نیست....فقط ادمها استعداد های متفاوتی دارن که ای کاش میتوانستند به این استعداد های متفاوت هم احترام بگذراند.
بدون عنوان...ما را در سایت بدون عنوان دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : rezakhalilii بازدید : 156